Ze had een moeizame en niet fijne start van haar leven gehad. Ze heeft hiervoor een tijdje therapie gevolgd en alles goed doorwrocht. Ze had veel geleerd over zichzelf en over het overlevingsmechanisme dat ze was gaan opbouwen. Begreep meer over haar gedrag, die, vanuit therapie, direct gelinkt werd aan haar ervaringen in haar jonge jeugd. Maar ook bijvoorbeeld aan haar positie in het gezin. Ze kwam over als een sterke vrouw, zeer zelfbewust van zichzelf en leergierig.
Nadat ze haar verslag had ontvangen en doorgelezen, kwam ze langs voor een evaluatiegesprek van de analyse. Toen ik haar vroeg hoe het was om het verslag te lezen, zei ze: ‘Ik wou dat ik dit had geweten voordat ik in therapie ging. Het had alles een stuk luchtiger gemaakt. ’
Vanuit haar therapie had deze vrouw geleerd dat wie ze nu was, voor een groot deel het gevolg was van haar verleden. Dat anderen haar zo hadden gemaakt en gevormd. Daar wordt ze ook dagelijks mee geconfronteerd. Dat ze een doorbijter is, was bijvoorbeeld het gevolg van wat haar vader haar had aangedaan én een copingstrategie. Maar door de kerntalentenanalyse heeft ze ontdekt dat dit niet klopt. Ze is niet een doorbijter door wat haar vader haar heeft aangedaan. Ze ís van van nature een doorbijter en heeft dat gebruikt om te overleven. En die eigenschap heeft haar ook ver gebracht.
En ineens ontdekt ze dat dat niet zo zwart-wit is. Tuurlijk heeft het impact op haar leven gehad en hoe ze naar de wereld kijkt. Maar haar persoonlijkheid is niet het resultaat van missers van anderen. En daardoor is dat wat ze is, háár kracht en niet meer de macht van anderen. Daardoor is de macht die anderen op haar leven blijken te hebben, veel minder groot. Natuurlijk heeft het impact en vormt het haar leven. Maar het verandert niet wie ze wezenlijk is. En daardoor kan ze met volle overtuiging leven vanuit wie zíj is, in plaats vanuit het idee wat anderen van haar hebben gemaakt.
