Af en toe kijk ik een filmpje van Cesar Millan. Een soort engels sprekende hondenfluisteraar met een mooi Spaans accent. In korte tijd kan hij een gefrustreerde, bijtende en soms agressieve hond, veranderen in een schoothondje. Hij is goed in het zien van de onderliggende oorzaak van gedrag. Dat een hond agressief doet, betekent niet dat die hond agressief is. Hij kijkt verder dan het uiterlijke gedrag. Iets wat ik graag doe bij mensen.
Van frustratie naar passie
Laatst zag ik een filmpje met een enorm agressieve en gefrustreerde veedrijvershond. Deze hond vocht met andere honden, beet naar mensen en maakte huisraad kapot. Een hond die eigenlijk afgemaakt moest worden. Cesar was hun zijn laatste redding.
Hij reed met de hond naar een afgezet stuk land met koeien om hem daar los te laten. Deze hond die alles wat los en vastzat beet, grauwde, gromde, blafte, zeer gespannen was en andere honden aanviel. Beetje zielig voor de koeien, zou je denken. Maar nee, de hond rende enthousiast mee met de koeien en gaf ze kleine beetjes in de kop om ze de juiste richting op te duwen. Zijn staart kwispelde enthousiast mee. Cesar liet de hond even zijn gang gaan en riep hem toen bij zich. Het was alsof er een andere hond bij hem stond. Het was één en al ontspanning en plezier.
Aard van het beestje
Met deze simpele handeling was gelijk de oorzaak van de frustratie van deze hond duidelijk. Het veedrijven zit in deze hond ingebakken, het zit in zijn DNA. Hij hoeft het niet eens te leren. Zet hem tussen de koeien en hij doet het gewoon. Dit was een hond is gemaakt om vee te drijven. In plaats daarvan zat opgesloten in een huis en als hij naar buiten ging zat hij vast aan een riem. Geen vrije ruimte, geen vee om te drijven, geen ruimte om zijn energie kwijt te kunnen.
Tegen je natuur
Zo werkt het ook met mensen. Mensen die in een omgeving zijn en dingen doen die tegen hun natuur ingaan, worden chagrijnig, moe, gefrustreerd. Hebben de neiging van zich af te bijten of juist in een hoekje te gaan zitten. De levenslust sijpelt langzaam weg, raken gedemotiveerd en chagrijnig. En niet omdat ze moe zijn van het harde werken.
De verwarring kan dan zijn dat je denkt dat iemand nu eenmaal ‘zo is’. Dat het in haar of zijn aard ligt. Of dat iemand ‘even niet zo lekker in zijn vel zit’, ergens doorheen moet. Maar niets hoeft minder waar te zijn. Het is vaak niet de aard van het beestje, het is de omgeving of bezigheden die niet bij de aard van het beestje passen.
Als veedrijven je passie is, maar je moet de hele dag binnen zitten, dan wordt je vanzelf een onprettig mens. En soms moet iemand je eerst uit je huis halen en tussen de koeien zetten, voordat je dit ontdekt.
